สายฝน… เสียงฝน… คนเหงา

ติดฝนอยู่ที่ออฟฟิศอีกแล้ว ยังไม่อยากกลับเพราะกลับไปก็เคว้งคว้าง เงียบเหงาในห้องเหลี่ยมอีกเช่นเคย นั่งมองดูสายฝนโปรยปรายไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดเลยสักที นั่งสดับฟังเสียงของมันที่กระทบกับกระจกออฟฟิศ และเสียงที่มันกระแทกตัวเองเข้ากับหลังคา มันช่างเพราะพริ้งในมุมมองของคนขี้เหงา

สายฝน…….มันสะท้อนการทิ้งตัวเองกระโจนจากที่สูงลงมาสู้ห้วงความว่างเปล่าเพื่อมากระทบกับบางสิ่งบางอย่าง ยิ่งนั่งมองมันก็เหมือนเฉกเช่นกับการละซึ่งความคิด ปล่อยให้ล่องลอยออกไปโดยไม่มีจุดหมายล่องลอยไปโดยไม่รู้จักจบสิ้น ปล่อยความคิด ปล่อยหัวใจ โดบยบินไปอย่างอิสระ จนกว่ามันจะไปกระทบกับอะไรบางอย่างก่อเกิดเป็นห้วงความเหงาขึ้นมาแทนที่ความเคว้งคว้าง

เสียงฝน……ไพเราะเพราะพริ้งยามเมื่ออยู่คนเดียว นั่งมองมันตกพร้องสดับเสียงของมัน มองเห็นตอนที่มันกระแทกพื้น แต่ไม่รู้ว่าเป็นเสียงของเม็ดไหน ทุกเม็ดส่งเสียงเหมือนกันหมด ราวกับความเจ็บปวดเมื่อไปกระทบกับอะไรบางอย่าง คงไม่ต่างอะไรไปกับการปล่อยให้ห้วงคำนึงล่องลอยไปเรื่อยอย่างอิสระจนไปกระทบสิ่งหนึ่งที่มันทำให้ความเหงาเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นน้ำตา….

โอ้ยยยยยยยย…..เพ้อเจ้ออีกแล้ววว