หน้าที่ของผม

เหนื่อยเหลือเกินกับทุกสิ่งที่กำลังทำอยู่ บางครั้งลองกลับมาคิดถึงตัวเองก็แอบน้อยใจที่ทำไมไม่ทำได้ดีกว่านี้?

แต่บางครั้งชีวิตมันก็ไม่ได้สำเร็จรูปอย่างที่เราคาดหวังไว้เสมอ มันมีอะไรอีกหลายอย่างที่เราต้องทำ และต้อง ยอมทิ้งไปซึ่งโอกาสดีๆเหล่านั้น

เห็นเพื่อนๆ หลายๆ คนได้ทำในสิ่งที่รัก ได้ทำในสิ่งที่ชอบ ทำในสิ่งที่เขาเองต้องการ และอยากที่จะทำ แล้วเห็น พวกเขาเหลานั้นประสบความสำเร็จ เราเองก็พลอยยินดีกับเพื่อนไปด้วย หากลองมองย้อนมาดูที่ตัวเราเอง เราก็ภูมิใจในตัวเอาเองเหมือนกันที่ได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตที่เกิดมาคราวนี้

ถ้าถามว่าทำไมไม่คว้าโอกาสที่ลอยเข้ามาหาไว้มันเป็นโอกาสที่ดี เป็นความสำเร็จยศถาบันดาศักดิ์มากมาย? ผมคงยิ้มมุมปากแล้วก็ไม่ตอบอะไร

แต่ภายในใจผมเองมันตอบอย่างยืดอกว่า ผมมีหน้าที่สำคัญกว่าโอกาสเหล่านั้น ผมคงนอนตายตาไม่หลับถ้าผมตอบรับโอกาสเหล่านั้นและปฏิเสธหน้าที่อันยิ่งใหญ่นั้นของผม

สิ่งที่ผมให้ความสำคัญที่สุดเสมอมาคือ ครอบครัว

ทุกคนมีครอบครัวและปฏิเสธไม่ได้ที่จะทิ้งครอบครัวโดยไม่ดูแล แต่กว่าจะได้ดูแลบุพการีของแต่ละท่านก็คงตอนแก่ มากๆ เข้าไปแล้ว ผมเองอาจจะเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิต หรือโชคดีก็เป็นได้ที่ต้องดูแลแม่ตั้งแต่เรียนจบออกมาพอดีเป๊ะ แม่เป็นอัมพฤกพอดีเลยพ่อก็แก่ชราเข้าไปอีก นับวันเรี่ยวแรงที่เคนแข็งแร็งที่เคยดูแลแม่อย่างสบายๆ กลับไม่มีกำลัง เพราะเหน็ดเหนื่อยกับการทำงานเพื่อตัวเองตั้งแต่เป็นหนุ่มแน่น

มันถึงเวลาที่ผมเองต้องตัดสินใจกับอนาคตของตัวเองเพื่อหน้าที่ของผม ผมมีทางเลือกไม่เยอะ แต่ไม่ว่าผมจะเลือกทางไหน หน้าที่ของผมต้องมาก่อนเสมอ

Photo by Sandy Millar on Unsplash